در این روزگار داد همه از سقوط اخلاقی و افزایش دروغگوئی بلند است، اما آیا در گذشته هم بازار دروغ و دروغگویان این چنین پر رونق و گرم بوده است ؟!
در جامعه باستانی ایرانیان یکی از مهم ترین اصول اخلاقی؛ اجتناب از دروغگوئی بوده و دروغ را پایه و اساس همه فسادها می دانسته اند.
هرودت در این خصوص می گوید : " در نزد ایرانیان بدترین کارها دروغگوئی است و به شدت حرام است ! "
اجتناب از دروغ و دروغگوئی تا بدان حد بوده که داریوش، شاه بزرگ هخامنشی در دعای معروف خود در کتیبه دیوار جنوبی تخت جمشید تاکید می کند : " اهورا مزدا این کشور را بپاید از : دشمن، از خشکسالی و از دروغ ! " و یا در کتیبه بیستون به پادشاهان پس از خود چنین سفارش می کند : " داریوش شاه گوید : تو که پس از این شاه خواهی شد، از دروغ بپرهیز. کسی را که دروغ می گوید به سختی کیفر کن؛ اگر می اندیشی که کشور می باید بی گزند بماند. "
در کتاب ظفرنامه مشتمل بر پندهائی از بزرگمهر وزیر دانشمند ساسانی خطاب به خسرو انوشیروان چنین آمده است : "گفتم چه چیز است که مروت را تباه کند ؟ گفت چهار چیز : مهتران را بخیلی، دانشمندان را عجب، زنان را بی شرمی و مردان را دروغ."
معلوم نیست اگر هرودت یا بزرگمهر امروزه روز زنده بودند در مورد صفات ایرانیان چه می نوشتند و چه می گفتند !!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر